Sean 'Mack' McDonald (US/F) Blues Banana Peel Ruiselede (11-03-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artist: Sean 'Mack' McDonald © Rootsville 2024

Na 1 maandag pauze te hebben gehad, waren we alweer paraat om richting West-Vlaanderen te trekken, want daar hadden ze opkomend blues talent uitgenodigd, en niet de minste. België kon van nu af aan kennismaken met Sean “Mack” McDonald, dit was dus een afspraak om niet te missen !

Geen weer om een hond door te jagen, maar een blues liefhebber heeft daar lak aan, dus on the road again !!

Sean bekend als “Mack” McDonald is een 21-jarig opkomend blueszanger, gitarist uit Augusta Georgia, iemand waarvan nu al duidelijk is dat hij potten gaat breken. Hij is afgestudeerd aan de Middle Tennessee State University, met als hoofdvak audioproductie en als bijvak muziekindustrie.

Hij begint met drums op 2-jarige leeftijd, piano op 3-jarige leeftijd en voegt in de loop der jaren meer instrumenten aan zijn arsenaal toe. Op 7 jarige leeftijd staat zijn besluit vast, gitaar wordt zijn definitieve keuze. Toen hij opgroeide, luisterde hij naar verschillende muziekgenres zoals blues, gospel, jazz, R&B, rock-'n-roll en soul en naarmate hij ouder wordt, begint hij zijn liefde voor al deze genres in zich op te nemen en zijn eigen stijl en geluid te creëren. Hij beheerst moeiteloos een scala aan stijlen gaande van Robert Johnson tot T-Bone Walker, van oude country blues tot Chuck Berry.

Hij is beïnvloed door muzikanten uit verschillende genres, waaronder Ray Charles, B.B. King, T-Bone Walker, Louis Jordan, Albert King, James Brown, Muddy Waters, Little Walter en andere legendarische muzikanten. Momenteel wordt hij nu al gezien als één van de beste bluesmuzikanten van de zijn generatie en zijn eerste Europese tour is een feit. Bij deze wordt de jongeman bijgestaan door toppers uit Frankrijk, met name Julien Dubois (Bas), Cédric Legoff (toetsen) en de onvermijdelijke Fabrice Bessouat aan de drums.

De oude joint was alweer tot de nok gevuld en moet ik er nogmaals bijzeggen dat ook dit concert totaal was uitverkocht. De temperatuur was al ettelijke graden gestegen toen de begeleidingsband plaats nam op de bühne en aanzette met een pittig instrumentaaltje, waarna onze jongeman hen vervoegde en ons onmiddellijk een staaltje liet horen van zijn zangtalenten. Nou moe, dat beloofde voor de rest van de avond. Het zou een set worden met slechts 5 songs, iets wat wij niet echt gewoon zijn, maar het was wel eerste klas kwaliteit. Een paar, redelijk lang uitgesponnen instrumentaaltjes, zoals bijvoorbeeld het knappe ‘Night Train’, song uit 1951 van de hand van Jimmy Forrest. Sean zou dit zowaar de volle 11 minuten trekken. Schitterend gitaarwerk en tussendoor een stevige battle tussen hemzelf en Cedric Legoff aan zijn keys.

Ondertussen kregen ze stevige ondersteuning van een geoliede ritmesectie. Het was duidelijk smullen voor de aanwezigen. Persoonlijk vond ik het iets te lang duren. De man heeft een prachtige stem en gebruikte die iets te weinig, maar misschien zoek ik nu spijkers op laag water.
Zoals ik al zei, slechts 5 nummers in set 1en richting pauze waagde Sean zich aan ‘Lucille’ van streekgenoot Little Richard, nummer dat op een gegeven ogenblik naadloos overging in ‘Dizzy Miss Lizzy’ om nadien terug naar ‘Lucille’ te keren. Tussendoor kregen we een les in “handgeklap”. Tis te zeggen dat we volgens Sean in Europa klappen op 1 en 3 maar het moet op 2 en 4. Tijd voor een lesje dus, dat de aanwezigen met plezier ondergingen.
Afsluiten deed ons jong talent met nog een klassieker en ‘Good Time Charlie’. Bij deze had hij de aanwezigen al serieus bij de lurven gehad en iedereen ietwat versteld achtergelaten. Tijd voor een frisse neus en een Duvel om te bekomen.

Na een korte pauze nam het viertal terug hun posities in en kregen we met het instrumentale ‘Big Boy Blues’ een aangenaam klinkende jump blues. Deze youngster kent vast en zeker zijn klassiekers want hij vervolgde met Jimmy Oden’s ‘Murder In the First Degree’. Ik hoor u al denken :”Tja niets anders dan covers”. Misschien wel, maar de manier waarop deze jonge gast die brengt is van uitzonderlijk hoog niveau. Daarbij, niks mis een een goede cover en zeker als er een persoonlijke twist wordt ingestoken, en dat deed Sean op regelmatige basis. Hij doorspekte zijn songs met her en der aparte gitaarlicks in te brengen.

Zo hoorden we bijvoorbeeld flarden van ‘Tequila’, ‘Chatanooga Choo Choo’ en zelfs ‘Broeder Jacob’ om er maar enkelen te noemen. Even wat gas terugnemen dachten ze daar vooraan en met ‘Everybody Got To Cry’, kregen we een prachtige slowblues tussen de kiezen. Alweer schitterend werk. Dan even tijd om een beetje falmiliegeschiedenis te krijgen als aanloop naar de volgende song ‘Don’t Let The Devil Ride’, song van Brother Joe May. ‘Thats’ What I Want’ werd als vijde song van het tweede deel meteen ook de laatste van de avond.

U weet dat dit verloren moeite was, want Franky was er als de kippen bij om een extraatje aan te vragen en met ‘Certainly All’ en het daarmee gepaarde sing along werd dit een geweldige afsluiter van alweer een schitterende avond in de Banana Peel.

Dit was alvast een serieuze ontdekking. Een topper op gitaar, eigenaar van een paar stevige stembanden en voor een 22-jarige een pak podiummaturiteit om “U” tegen te zeggen. Ik zou zeggen, ga dat zien, ga dat zien !!!
Alvast een dikke merci aan de Banana Peel om dit uitzonderlijk talent naar daar te halen. Volgende afspraak in Ruiselede is volgende maandag met de komst van Toronzo Cannon. Jammer genoeg, als u nog geen ticket hebt, geraak je er niet meer in want ook dit concert is “sold out”. Ah ja , het leven is nog steeds aan de rappe hé mannekes !!! Cheers !!

Marcel